Ik draag een andere bril sinds corona ons leven is binnengekomen

Dat het nog vroeg was vanochtend, kan ermee te maken hebben. Dat ik aan een drukke ontbijttafel zat, misschien ook. Toch denk ik dat het vooral corona is en de manier waarop we ons leven op dit moment hebben ingericht. Zodra ik deze krantenkop lees: “Karin Bruers ontvoerde haar moeder uit een Tilburgs verzorgingstehuis”, associeer ik het verhaal direct met oudere mensen die vanwege de getroffen maatregelen rondom corona eenzamer kunnen zijn dat dat ze ooit waren.

‘Onverbloemd schreef Karin haar ervaringen op in het boek’, lees ik terwijl mijn ogen het artikel scannen. Zo, dat heeft ze vlot gedaan, denk ik bij mezelf. Een paar zinnen verderop staat dat de uitvaart van de betreffende moeder in 2015 plaatsvond. Wacht even, helemaal geen corona. Ik zit niet goed op te letten. We hebben het hier over een boek dat tijdens een heel andere periode is geschreven.

Het is tekenend voor de situatie waarin we ons nu bevinden: veel van wat ik zie, hoor en lees, breng ik in verband met corona. Niet zo gek, want sinds de eerste toespraak van Rutte op die ene maandagavond in maart, hebben we ons dagelijks leven compleet anders ingericht. Een leven dat ik enerzijds als chaotisch ervaar en anderzijds heel overzichtelijk. Gek eigenlijk.

In de ochtend nestel ik mezelf op de studeerkamer. Na de lunch volgt een middag met de kinderen waarin we gaan wandelen, de speeltuin bezoeken of een ander tijdverdrijf binnenshuis vinden. De volgende dag start ik niet met werken om 8.00 uur, maar om 13.00 uur. Dat is zo’n beetje de grootste afwisseling in mijn agenda van dit moment.

Afgelopen week kwam er goed nieuws vanuit het oppasfront: de oma’s willen dolgraag weer oppassen. De oma’s, allebei begin zestig en gezond, hebben zich goed ingelezen en krijgen hun vaste oppasdagen liever vandaag dan morgen terug. Alhoewel ik nog steeds mijn vraagtekens heb bij de oppaskwestie – er is simpelweg te weinig data omtrent de mate waarin kinderen het virus kunnen overdragen – is dit natuurlijk fijn nieuws.

Maar inmiddels dringt de vraag zich bij me op hoe makkelijk ik afstand kan doen van dat plotseling zo anders ingerichte leven van ons. De twijfel zit ‘m niet alleen in de vraag of het allemaal wel zo verstandig is. Ik kijk naar mijn dochter van zes maanden, die elke ochtend bij het wakker worden weer lijkt te zijn gegroeid. Of naar mijn zoon, die na de zomervakantie voortaan vijf dagen per week naar school gaat. Het zijn de laatste maanden waarin we hem elke dag bij ons hebben.

Binnenkort – we houden het voorlopig op 11 mei – gaan onze weken er weer heel anders uitzien. Ik ben benieuwd of ik alles wat ik zie, hoor en lees, dan nog steeds associeer met corona. In iets mindere mate misschien? Het moment waarop ik meer tijd aan mijn bedrijf kan gaan besteden dan nu het geval is, ga ik zeker waarderen. Maar al die momenten samen de afgelopen weken, die koester ik des te meer.