Een warme donderdagmiddag in juli. Het is de zomer van 2014 en ik werk als community manager voor Dichtbij.nl. Als community managers hebben we een abonnement op ANP Pers Support. Zodra vanuit de
laptop een klein belletje klinkt –ook wel het persalarm genoemd- weten we dat zich ergens in Nederland of ver daarbuiten een gebeurtenis heeft voorgedaan waar het Acht Uur Journaal die
avond waarschijnlijk mee gaat openen.
Aan het einde van de middag klinkt zo’n persalarm. Net voordat ik mijn computer wil afsluiten en op de trein stap naar de Vierdaagsefeesten in Nijmegen. De berichten over een neergestort
vliegtuig boven Oekraïne blijven vanaf dat moment binnenkomen. Die avond wordt steeds duidelijker wat er is gebeurd en wat vooral blijft hangen, is dat zich zo ongelooflijk veel Nederlanders op
de vlucht met het nummer MH17 bevonden.
De week daarop komen de eerste vliegtuigen met de slachtoffers teruggevlogen naar Nederland. Die vliegtuigen landden op de militaire basis in Eindhoven, precies op de dag dat mijn vakantie vanaf
datzelfde vliegveld gepland staat. Ik begin me af te vragen wat dit voor gevolgen gaat hebben voor onze vlucht. De vraag alleen al geeft me direct een schuldgevoel.
Verschillende reizen vanaf Eindhoven later word ik precies twee jaar na de ramp met MH17 moeder. Komende zomer gaat mijn zoon voor het eerst naar de basisschool. Vier jaar is hij dan pas, en toch
hebben we samen nu al zoveel mooie herinneringen gemaakt.
Terwijl ik over de start van het proces rond MH17 lees, voelt die warme donderdagmiddag als de dag van gisteren. Dat het zo voelt maar dat het niet zo is, bewijst mijn hoofd dat zich vult met
herinneringen. Wat een contrast. Want de schatkist met herinneringen, is voor alle slachtoffers van MH17 sinds die middag van het ene op het andere moment nooit meer aangevuld.
Reactie schrijven