Het is september en ik rij naar een marketingbureau in Amsterdam, een vaste opdrachtgever van Clien Communicatie. Ik heb er het ritje vanuit Kaatsheuvel graag voor over, want ik ben op weg naar
een bijeenkomst waar ik altijd een hoop andere tekstschrijvers ontmoet. Tijdens de vorige bijeenkomsten heb ik daar een hoop van opgestoken dankzij het uitwisselen van ervaringen. Al deze
tekstschrijvers hebben enkele ‘brands’ voor het marketingbureau onder hun hoede voor wie we iedere maand blogs, whitepapers en websiteteksten schrijven.
Voordat die teksten geschreven worden, hebben we interviews met de mensen achter de bedrijven. Bijna altijd zijn dat de eigenaren. De gesprekken zijn interessant, want we vragen ondernemers naar
wijsheden over hun vakgebied. Gaandeweg de gesprekken kom je tot toffe invalshoeken voor weer een nieuw verhaal. Hierna volgt de uitwerking van het stuk.
Wat me deze middag opvalt, is dat in dit schrijfproces meerdere tekstschrijvers moeite hebben met de tussenkomst van een derde partij. Deze derde partij noemen we in dit geval ook wel ‘de
communicatiemedewerkster’. Mijn ervaring is exact hetzelfde. Ik heb ook blogs mogen schrijven voor brands waar een communicatiemedewerkster zich nog eens goed over ging buigen. Ik zeg
communicatiemedewerkster, want in mijn geval zijn het altijd vrouwen gebleken.
Natuurlijk levert de communicatiemedewerkster feedback met de beste bedoelingen. Daar ga ik in ieder geval wel van uit. Het is alleen zo jammer dat veel communicatiemedewerksters stukken tekst
graag anders geformuleerd zien, terwijl zij niet bij het gesprek aanwezig waren en daardoor niet weten waar keuzes op zijn gebaseerd. In de telefoongesprekken die ik heb, staan de
interviewkandidaten goed stil bij het verhaal dat ze willen vertellen. Samen denken we vervolgens na over de vorm van het verhaal dat ik uitwerk.
Het marketingbureau werkt voortaan met een nieuw uitnodigingssysteem, waarmee tekstschrijvers zich kunnen inschrijven voor een samenwerking met een nieuwe brand. In die uitnodiging kunnen we
regelmatig lezen: “Behalve met de brand owner heb je ook contact met een communicatiemedewerker. Een pittige dame, die precies weet waar ze met de blogs naartoe willen.”
Op zo’n moment lees ik niet meer verder. Als ik heel eerlijk ben, kijk ik voortaan wel uit. Voor de andere tekstschrijvers blijkt dat net zo te zijn. Dat lijkt me nu ook weer niet de bedoeling.
Ik heb zelf ook als communicatiemedewerkster gewerkt. Maakte ik het andere mensen net zo moeilijk? Waar zit nu precies het probleem? De communicatiemedewerksters met wie ik via deze opdrachtgever
ervaring heb opgedaan, leken zich met het geven van feedback duidelijk te willen laten gelden. Een begrijpelijke, menselijke reactie. Toch denk ik dat ze er beter aan doen om in een traject als
deze samen met de eigenaar van het bedrijf op te trekken. Dat is degene met wie we de interviews afnemen en daarom ook degene die de communicatiemedewerker het beste kan uitleggen wat hij of zij
voor ogen heeft.
Wanneer we deze brands met zijn allen blijven negeren, worden uiteindelijk helemaal geen mooie stukken meer voor ze geschreven.
Reactie schrijven